Verlies tussen de coulissen

Verlies tussen de coulissen

 

Vaak vragen mensen aan mij of ik het niet zwaar vind om met rouwende mensen in gesprek te zijn. Mensen rouwen om het verlies van een dierbare of het verlies wat voor hen heel waardevol is, zoals hun gezondheid. Ik snap de vraag maar ik heb over het algemeen nooit een zwaar gevoel bij rouwende mensen. Er zijn wel andere dingen waar ik tegen aan loop en wat mijn werk moeilijk maakt: Wanneer mensen niet of moeilijk hun verlies willen of kunnen toelaten of uitspreken. Dat begrijp ik, want het doet pijn en die pijn is alles overheersend. Maar het blokkeren van een verlies maakt het geven van begeleiding voor mij heel moeilijk.

Van de week kwam Nelly bij De Levensboom Delft. Een 68-jarige vrouw die een ernstige ziekte heeft. Nelly is al eerder geconfronteerd met een groot verlies in haar leven: Haar zoon is overleden. De datum van overlijden kan en wil zij mij niet zeggen. Een heel groot verlies, een kleine oprakeling van gedachten is voor haar, zeker op dit moment, teveel en daarom zwijgt ze. Haar verlies heeft jarenlang gebivakkeerd tussen de coulissen en ze heeft het lange tijd niet aangeraakt.

Mijn nieuwsgierigheid wint het van mijn zwijgen. Ik wil weten en wil doorvragen. Maar juist nu is geduld hebben beter: Ik weet dat enkel een gebaar, een teken, al genoeg is en voldoet. Een jarenlang verborgen verlies kan niet opeens tegen de blootstelling van zoveel vragen. En ik zou juist dankbaar moeten zijn dat Nelly haar verlies aanroert zodat er iets in beweging komt dat haar zou kunnen helpen, begrijpelijk nu zij in haar laatste levensfase zit.

In het dagelijkse leven en in het netwerk met verschillende collega’s vind ik het vaak zo jammer als mensen om mij heen niet inzien dat ziekte, dood en verlies in ieders leven een plaats heeft. Het doet pijn. Dus praten we er liever niet over, of toch zo weinig mogelijk. Bij het aanbieden van een abonnement op mijn Levensletter krijg ik als reactie: Ik heb geen problemen met wat voor verlies dan ook. Maar klopt dat wel? Wat ik juist graag wil is dat verlies een plaats krijgt op het podium van levenskunsten en niet voor altijd tussen de coulissen blijft staan. Het verdient een plek in ieders leven, hoe groot of klein ook, omdat mijn ervaring is dat mensen die hun verlies erkennen, zich uiteindelijk sterker gaan voelen.

N.B. De besproken situaties zijn met toestemming van de betrokken persoon in de Levensletter opgenomen. De namen zijn gefingeerd.