Hoe wij op het collectief gericht en empathisch zijn, merk ik iedere dag weer: De zoon die zich bekommert om zijn zieke moeder, de ervaren collega die zich ontfermt over haar groepsgenoten, mijn eigen zorgen om mijn dierbaren.

Erbij willen horen, gezien willen worden, onderdeel van een groep zijn, erkenning verlangen van een ander, zijn belangrijke levensbehoeften. Als zich een situatie voordoet waardoor je deze connectie langdurig niet voelt, geeft dat op den duur problemen. Hoe dit zich kan ontwikkelen, heb ik in mijn naaste omgeving ervaren.

Zelf ben ik ook graag samen met een ander of in gedachte verbonden met een ander, ook al ben je soms alleen en is het ook belangrijk om je zelfstandigheid en je vrijheid te hebben.

Deze week is mijn ‘minigroep’ afgesloten. Jongeren die een dierbare zijn verloren door overlijden en die dit vele keren met elkaar hebben gedeeld. Wat zij elkaar bieden, daar ben ik niet toe in staat. Ik heb niet hetzelfde meegemaakt, ik ben geen jongere en zit in een andere levensfase. Wat deze jongeren nodig hebben, is een lotgenoot. Iemand die in dezelfde situatie zit want je bent niet de enige, je voelt je verbonden omdat er iemand tegenover je zit die jou echt begrijpt, die met dezelfde problemen in aanraking komt, die jouw taal spreekt. En dan neem je veel meer van iemand aan.

Dat ik dit mooie proces heb mogen begeleiden, kwetsbaarheid die wordt getoond waardoor de verbinding ontstaat, en wat dit als resultaat heeft, dat geeft mij zo veel voldoening. En het heelt het onvermogen over mijn eigen persoonlijke ervaring.

N.B. De besproken situaties zijn met toestemming van de betrokken persoon in de Levensletter opgenomen.

Er zijn genoeg mogelijkheden in de regio om aan te sluiten bij lotgenoten die met rouw en verlies in aanraking komen, die worden georganiseerd door mij of mijn collega’s. Wees welkom om contact op te nemen met mij!