Foto: Renata de Wit

 

‘Ik heb het al zo vaak geprobeerd, maar ik raak steeds weer teleurgesteld en somber’. Paula zucht terwijl zij haar schouders laat hangen. Met een lege blik kijkt Paula voor zich uit. ‘Ik kan het gewoon niet weer proberen, deze hele situatie heeft het laatste sprankje hoop bij mij weggenomen.’

In mijn werk als rouwtherapeut kom ik veel mensen tegen die last hebben van depressieve gevoelens of posttraumatisch stressklachten. Wat mij opvalt is, dat onder de rouw en gevoelens vaak een hevig verlangen uitgaat. Ik weet uit eigen ervaring dat je bevlogenheid is wat je op de been houdt en in beweging brengt, zelfs in de meest verdrietige omstandigheden. En dus richt ik mij er op om op zoek te gaan naar deze levensenergie bij mensen. Verlangen doen we allemaal. Soms uitgesproken, openlijk, vrijuit. Je bent gehecht aan de meest wenselijke uitkomst, en dan is meebewegen met wat er gebeurt belangrijk, in plaats van de rol van eiser innemen. Dat is in een verliessituatie en zeker in deze crisis knap lastig; het vraagt overgave en flexibiliteit. Soms zit het verlangen weggestopt achter humor, frustratie, weerstand of cynisme. Men probeert het weg te werken, zich erover heen te zetten. Het verlangen ontdekken en uitspreken is al een hele zoektocht. Ook maken mensen bewegingen om maar niet te veel teleurgesteld te raken. Maar wie het verlangen wegwerkt, laat tegelijk een deel van z’n levenslust wegvloeien.

Lange tijd na het overlijden van haar echtgenoot is Paula door een diep dal gegaan. In somberheid en rouw blijven hangen is zeker in de huidige tijd van stilstand en reflectie begrijpelijk. Sinds kort had zij haar leven weer wat op orde maar nu de crisis ook het bedrijf heeft geraakt, waar zij werkt, is haar hoop weg.

‘Waar bestond jouw laatste sprankje hoop uit?’

‘De hoop dat ik gehoord wordt en dat ik er toe doe in deze maatschappij’. Bij navraag lijkt de reactie van haar omgeving daar veel mee te maken te hebben en hoe zij daar op reageert.

Ik vertel haar het verhaal van de kanarie, dat de werking van de stressdrempel illustreert. Deze vogel kan al kleine veranderingen voelen in de atmosfeer. Om deze reden namen mijnwerkers vroeger kanaries mee de mijnen in, omdat zij reageerden op bepaalde gassen en daardoor konden waarschuwen voor gevaar. Mensen met een lage stressdrempel (kanaries) zijn vaak de eersten die zaken aanvoelen. Bij anderen vinden ze vaak weinig draagvlak voor dat wat ze waarnemen, omdat anderen een hogere stressdrempel hebben.

Ik zie een vrouw met haar eigen rouw en verdriet, maar ik zie ook haar bevlogenheid en verlangen om gehoord en gezien te worden. Ze geeft aan dat het verhaal haar duidelijk maakt dat er een belangrijke taak voor haar is weggelegd.

N.B. De besproken situatie is met toestemming van de betrokken persoon in de Levensletter opgenomen.

Zorg goed voor jezelf en voor je naasten!

Lieve groet, Pauline