Arthur kiest van de foto’s die voor hem liggen: ‘Afscheid’, een foto met een ondergaande zon. Zijn vrouw Cyril en hun 2 kinderen Floor en Jasso luisteren stilletjes toe. Arthur heeft uitgezaaide longkanker. De behandelingen die hij momenteel krijgt zijn gericht op verlenging van zijn leven.

De keuze van een foto leidt zo vanzelf naar een vraag die bij de foto hoort en nodigt uit om na te denken over hoe je zelf in het leven staat en hoe je op verschillende situaties reageert. Je staat even stil bij je eigen kwetsbaarheid maar ook je kracht en je persoonlijke verhaal. Op de vraag ‘Hoe neem jij afscheid?’ bekent Arthur dat hij eigenlijk moeite heeft met afscheid nemen. Dat geldt voor de vakantie die binnenkort afloopt maar natuurlijk vooral voor het afscheid van zijn eigen leven waarvan de eindigheid wel heel definitief is en dichtbij komt. ‘Omdat ik afscheid nemen heel erg moeilijk vind en dat liever niet doe van jullie, doe ik net alsof ik niet dood ga en er niets aan de hand is’ zegt Arthur met verstikte stem. Hierop krijgt hij direct een knuffel van Jasso. Floor zegt: ‘Ja maar dat weten we toch allang! En trouwens afscheid nemen doen we toch samen?’ Er stromen tranen, er wordt geknuffeld en de spanning in de lucht lijkt opgeklaard. Door zijn openheid en de reacties van de kinderen is er verbinding met elkaar.

Cyril kiest ‘Zweven tussen hoop en vrees’ en vertelt over haar hoop (dat ze nog zo lang mogelijk met z’n vieren zijn) en haar vrees (dat ze het niet volhoudt), de kinderen kiezen ‘Opvrolijken’ en ‘Knuffelen’. Daarna maakt het gezin een Levenslandschap en komen de mooiste en belangrijkste verhalen voorbij: Bovenin komt te staan met grote letters ‘Samen gaan we het doen’ met vier gezichtjes van elk gezinslid. De ondergaande zon krijgt een centraal plekje op de tekening. Arthur en ook Cyril zijn zichtbaar opgelucht en hadden geen idee dat de kinderen hen eigenlijk zoveel openheid en troost konden bieden. Arthur is er meer gerust op. Een eerste stap naar een waardevol afscheid in verbinding met elkaar is gezet.

Veel ouders willen hun kind beschermen tegen verdriet en voelen daarom weerstand om het te vertellen als ze dood gaan. Toch is het verstandig om kinderen te vertellen wat er aan de hand is en ze bij de situatie te betrekken. Kinderen voelen aan hoe het met de ouders is, zij houden je vaak een spiegel voor die je aan kan nemen, waardoor je meer zicht krijgt op jezelf. Zo word je als vanzelf vaardiger op je weg door het leven en in het zicht van de dood. Dit biedt openheid, verbinding en vertrouwen in elkaar. De Levensboom Delft steunt mensen in dit proces van rouw, ziekte en verlies.