Altijd ben ik weer getroffen door de kracht van een groep. Wat in individuele of gezinsbegeleiding wel eens onmogelijk lijkt, is in een groep wel te bereiken. Vooral de steun die de deelnemers ervaren van elkaar; het delen van elkaars ervaringen, je herkennen in het verhaal van de ander die het ook heeft meegemaakt, erkenning krijgen en suggesties krijgen hoe je er ook mee kan omgaan. Ieder heeft zijn/haar veerkracht en kwaliteiten en het is belangrijk om hier de nadruk op te leggen. Als ik terugkijk naar de kinderen uit de groepen die ik heb begeleid, dan kan ik heel veel ervaringen opnoemen.

In herinner mij Else die bij de ‘beurt krijgen met de praatstok’ in de kring vaak stilviel, maar zich wel kon uiten na aanmoediging van andere kinderen die iets vertelden. Tijdens knutselen had ze veel gespreksstof en spelenderwijs leek het voor haar veilig om alles wat er speelde te kunnen delen met andere kinderen.

Of Lars die over de dood van zijn papa (nog) niet de woorden had, bij wie het via praktische uitleg wel lukte (‘het boek is niet meer van papa maar van mij’, ‘de schoenen van papa worden door mijn oom gedragen’). Hem hielp de woordspin die wij met de kinderen deden om woorden te geven aan de dood en alles wat daarmee te maken heeft.

Zodra Abel het gevoel had dat er tekort werd gedaan op een belangrijk ritueel of opdracht over zijn zusje (kaarsje uitblazen, vlinder kiezen) was dat pijnlijk voor hem. Soms liet hij door het hebben van zoveel verhalen en associaties ook ongeduld zien: ‘Mag ik nu wat vertellen?’ Er was enthousiasme en drukte in zijn lijf en van bewegingsoefeningen met de andere kinderen, genoot hij volop.

Lindy was sociaal bezig met de andere kinderen. Zij had fijne herinneringen aan haar overleden moeder die haar steun gaven. Er was gemis van die fijne tijd samen en over verdriet werd vooral gepraat. Zij was bezig om andere kinderen te troosten met haar grote verantwoordelijkheidsgevoel.

Of de actieve Malik, die graag grapjes maakte. Hij keek filmpjes van beelden uit Syrië en liet op die manier zien wat hij had meegemaakt. Gevoelens leken ver weg geborgen, achter grappig en stoer gedrag, maar na het voorlezen van het boek ‘Lost and found Cat’ kon hij zijn eigen verhaal uiten door het te tekenen in stripformaat.

Tot slot de 2 meiden Selma en Sera, die elkaar aanvulden als kracht in het kwadraat. Selma die zelfverzekerd overkwam en goed uit haar woorden kon komen, juist stiller werd als het over emoties ging. Verdriet leek een ‘no go area’. Sera die rustig aanwezig was, vertelde over hoeveel tranen ze had, en kon haar verdriet laten zien.

Al deze ervaringen heb ik opgedaan in mijn werk als groepsbeleider bij:

Humanitas Almere (sterprogramma voor kinderen en jongeren), Humanitas Delft/Rijswijk Steun bij rouw en verlies (nabestaanden), Inloophuis Scarabee (Leiden) en Villa Debora (Delft) voor kinderen geraakt door kanker, Stichting Jonge Helden (Nieuwe Heldenprogramma voor kinderen met een oorlogs- en/of vluchtverleden), Groepsbegeleiding vanuit mijn praktijk De Levensboom Delft met rouwgroepen van ouders na verlies van een kind, en rouwgroepen voor kinderen (samen met Anne Remijn van Praktijk eb en vloed).

In januari 2023 start weer een rouwgroep in Delft voor kinderen (7-12 jaar) van wie een dierbare is overleden! Informatie via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.