‘Ik voel mij vaak eenzaam. Dan ben ik vertrokken en in mezelf gekeerd. Het liefst hou ik mij dan klein en onbeduidend. De wereld lijkt leeg’.

‘Het voornemen om dat toe te laten, is mijn eerste stap. Ik mag mij rot voelen.’  

Femke neemt een flinke stap naar voren. Ik knik instemmend. Het doet mij goed dat een kritisch oordeel over een gevoel vandaag niet klinkt. Het komt maar al te vaak voor dat mensen die met rouw, verlies en trauma in aanraking komen, oordelen vormen over zichzelf, waar ze aan moeten of hadden moeten voldoen. Dat is niet helpend, weet ik. Na de dood van haar vader, ruim een jaar geleden, heeft Femke zich eigen gemaakt om mild voor zichzelf te zijn.

‘Vervolgens ga ik op zoek naar anderen die mij die erkenning ook willen geven. Ik denk altijd dat dat nog beter helpt. Soms zijn die lastig te vinden en duurt dat even. Mijn vriend komt altijd met goedbedoelde adviezen, mijn vriendin kwam laatst met haar eigen ervaring over het overlijden van haar oom. Ik ga dan helemaal mee in hun verhalen, dat ik mezelf vergeet. Dat maakt het er niet makkelijker op ’, aldus Femke.

‘De kleinste dingen kunnen mij dan toch in beweging krijgen: een kopje thee, een wandeling, humor.’

Het lijkt of ik mezelf hoor praten.

Regelmatig vraag ik mij af, hoe zit dat bij mij? Het opbouwen van wederkerigheid begint toch bij jezelf. Ik werk als therapeut samen met de client en stem altijd af op de ander. Ik vind het zeker nodig om zelf aan de slag te gaan, om beter te ontdekken, hoe werkt het bij mij? Deze wintermaanden heb ik meerdere trainingen gevolgd, waaronder een training over de Polyvagaal Theorie bij het Expertisecentrum Omgaan met Verlies en Wie ben ik als begeleider en Luisteren met je ogen bij Praktijk Parabel. De trainingen bevatten veel ervaringsoefeningen (zie foto) om vervolgens in de praktijk toe te kunnen passen. Zoals nu.

‘Duidelijk mijn eigen grenzen aangeven, uitspreken wat mij bezighoudt, luisteren naar wat anderen bezighoudt en daar de verbinding in maken. Het lijkt zo eenvoudig. Ik weet het allemaal aan een ander goed over te brengen maar iedere keer is het voor mij ook weer een zoektocht.’

‘Ik ben vol vertrouwen en nieuwsgierig. De wereld is er om ontdekt te worden.’ Als we samen tot die conclusie komen, reageer ik op de brede glimlach van Femke. ‘Ja, zo is het’.

N.B. De besproken situaties zijn met toestemming van de betrokken persoon in de Levensletter opgenomen.